Peshkaqenet notare te ujrave te embla ne lumenj dhe ne liqene
Studimi i ikthologve (specialist te peshkut) amerikan të publikuar në revistën The Jurnal os Experimental Biology u fokusua ne peshkaqenet-dem ( anglisht Bull Shark) ose si njihet Carcharhinus leucas, një nga anëtaret e paktë të llojeve që jeton si në ujërat e kripura edhe ne derdhjet e ujarëve të ëmbla.
Duke përdorur modele matematikore të hidrodinamisë të peshkut, përllogaritën se pakësimi i forcës ngritëse që mbizotëron në ujërat e ëmbla e detyron peshkaqenin të konsumoi 50% më shumë energji që të mund të notoi.
Kjo ndodh pasi peshkaqenët nuk kanë fshikëz notimi, një lloj flluske tek peshqit kërcorë që mbushet me ajër për të rregulluar qëndresën mbi uji. Në vend të kësaj, qëndresa mbi uji varet nga mëlçia e tyre e madhe, e cila është me e lehtë nga uji dhe pengon fundosjen e tyre. Faktikisht kjo mëlçi është pak më e dendur nga ajo e peshqve kërcor të tjerë.
Për të notuar në ujëra të ëmbla, peshkaqenët duhet të kenë një mëlçi shtat me tetë herë më të madhe nga gjëndra e tyre e fryrë. Peshkaqeni-dem që shkencërisht njihet si Carcharhinus leucas (karkarinos lefkos, peshkaqeni i bardh), i njohur edhe si peshkaqeni i Zambizit, është një peshkaqenë që jeton bregdetet e cekëta, në oqeaneve dhe lumenj anembanë botës. Është i njohur për sjelljen e tij të paparashikueshëm dhe shpesh për agresivitetin e tij.
Përveç problemit të pluskimit, peshqit e detit do të mundohen të mbajnë nivelin normal të kripës në gjakun e tyre në ujërat e ëmbla. Shumica e peshqve që jetojnë në ujërat e ëmbla janë të familjes së peshqve kockorë, në të cilën klasifikohen peshqit me skelet me kockë të vërtetë. Peshkaqenët dhe rraxhat i përkasin një tjetër familjeje, i përkasin grupit të peshqve kërcorë, me skelet që përbëhet nga kërc. Vetëm 5% e peshqve kërcorë jetojnë në ujëra të ëmbla, në krahësim me 40% të grupit të peshqve kockorë.
